Emin Dedemin Evi

Yazı ile ilgili fotoğraf ve linkler son kısımdadır.

Emin dedem (Emin Hasırcı), Nazilli'nin en önemli tüccarlarından biriydi.

Dedemin ölümünden sonra, çocuklarını bir arada görmek isteyen babaannem, Aydın Sanat Okulunun mobilya bölümünden mezun olan babamın marangoz hanesini kapattırmıştı. Bütün kardeşler beraberce çalışmaya başlamışlardı.

Dedemin evi, Nazilli’nin en merkezi yerlerinden olan Büyük Park'ın Çamlıcadde ile kesiştiği yerdeydi. 2 katlı, 8 odalı ev çok görkemliydi. Evin arka tarafında çok geniş bir depo vardı. Evin sokağa bakan ön tarafında ise çok sayıda zirai ve ticari malzemeler satan geniş bir dükkanımız vardı.

Evin üst katında çok gösterişli bir balkon vardı. Balkonun yanındaki geniş terasta, yerdeki hasırlara serilerek salça, makarna ve mısır kurutulurdu.

O evle ilgili anılardan hatırladıklarım;

Evde babaannem (Hatice), halam (Şeküre) ve Servet amcam yaşıyordu. Bazen onlarda kalırdım. Aydın ağabeyin de orada kaldığı zamanlar olmuş. Orada kaldığımda, yukarıda pirinç karyolada uyurdum. Babaannemle halam, emniyet tedbiri olarak biri bir tarafımda diğeri öbür tarafımda yatardı. İkisi de 120 kilonun üstündeydi. Alt kattan üst kata geniş bir merdivenle çıkılırdı; ama onlar için çıkmak bayağı zor olurdu. Bir gece, ben erken çıkıp uyumuşum ve aradan geçen zaman içinde yataktan düşmüşüm; ama hemen kalkıp tekrar yatmışım. Onlar bu durumu bilmediklerinden, oflaya puflaya yukarı çıkmışlar ve beni yatakta yatarken görünce şaşırmışlar.

Mutfağın yanındaki odada geniş bir pencere vardı ve bu pencere salona bakıyordu. Bayram günleri yaklaştığında, orada mutlaka kocaman yuvarlak bir tepsi dolusu ev yapımı baklava olurdu.
Evin bahçe tarafındaysa, duvara gömülü bir küçük fırında/ocakta babaannem “Memeecik” adı verilen hamur içinde kuş başı etini pişirirdi. Bu pişirilen börek bir dala geçirilir, çöp şiş gibi yenirdi.
Şevki amcam, Ankara Demirspor takımının başkanıydı. Dünya şampiyonumuz Yaşar Doğu'nun da olduğu güreş takımı, Nazillili güreşçilerle gösteri maçları yaptı. Birgün Yaşar Doğu dükkana geldi. Amca oğlu Adnan'la ikimizi ayrı ayrı kenara çekti ve “Ben Emin'i yenerim, o kim ki ”, “Ben Adnan'ı yenerim, o kim ki” gibi sözlerle ikimizi de gaza getirip kapıştırdı. Kendisi de kenardan bize hakemlik yaparken kahkahalar atıyordu. Bu anı, Yaşar Doğu’nun iki yanında Adnan ve beni gösteren fotoğrafımızda yer alıyordu. Allah rahmet eylesin çok iyi ve sempatik bir adamdı.

Bir zamanlar, Büyük Parkın yanındaki yazlık “Park Sineması'nın” işletmesini almışız. Akşam oynayacak filmin reklamı, şehir içinde üstü film afişi olan taksilerle yapılırdı. Babaannemlere yakın olduğu için geceleri sinemaya giderdik. Onlar hazırlanırken, ben de babaannemin evinden, sokağın karşısındaki kaldırıma kaç adımda giderim diye oynuyordum. 6 adım, 7 adım derken karşı kaldırıma ulaşamadım ve kaldırımın kenarına basıp düştüm ve ayağım bayağı acıdı; ama bu durumu babaannemlere söylersem sinemaya gitmeyiz diye düşünüp söylemedim. Sinemada ayağım şişti ve sinemadan onların omuzlarına yaslanarak dönebildim. Çözüm olarak, babam beni çıkıkçıya götürdü ve ayağımın tedavisi, çıkıkçının 2 kg ağırlığıyla orada gerçekleşti.
Vatansız adam:
Nazilli'de bir vatansız adam, ailesiyle birlikte yaşıyordu. Mesleği bilardo topu yapmaktı. Çarşı içinde küçücük bir dükkanı vardı; ama genelde tezgahını dükkanın önüne çıkarır; 1 tezgah ve bir tabure ile işini yapardı. Çalışırken opera söylerdi. Sesinin çok güzel olduğunu duyup da gelip şarkılarını kayda alan yabancılar olurdu. Yazlık sinemaya giderken file içinde 7-8 gazoz ve 1-2 kilo kuruyemiş götürür ve film boyunca ailecek yerlerdi.
Arkadaşlarımdan birinin Park Sineması'nda izlediği Mario Lanza filminin bir yerinde, Mario Lanza şarkı söylemeye ve vatansız da coşup ona eşlik etmeye başlamış. Bu şekilde, sesinin Mario Lanza'dan daha güzel ve daha güçlü olduğu meydana çıkmıştı.